როგორ გამოიყურება გული რომელიც უძლებს სიძნელეებს?
სანამ ამ
წიგნს ვწერდი, ხშირად ვფიქრობდი იმ წლებზე, როცა მე საწვრთნელი პერიოდი მქონდა
კორეაში. გონებაში მიტივტივდება ხან
ვრცელი სტუდია, რომელიც ვარჯიშისთვის გვქონდა გამოყოფილი და კომპანიის სარდაფში
მდებარეობდა, ხან კი ჩემი თავი,
გაღვიძებული შუაღამისას....
ყველაზე სასაცილო ისაა, რომ იმ დროზე არ ვფიქრობ როგორც ცხოვრების მძიმე
პერიოდზე. გავიდნენ წლები და მე ხვანაირად ვფიქრობ: ამ ღამეებმა ჩემი ცხოვრება
გახადეს ისეთი როგორიც არის ეხლა.
ხშირად ვიხსენებ, როგორ ვიდექი პირველად სცენაზე
დებიუტის შემდეგ, ყველა ხედავდა როგორ ადვილად ვიცინოდი და თავდაჯერებული ვცეკვავდი, მაგრამ მე გულში არ მქონდა თავდაჯერებულობა და ამას მინდოდა გავქეოდი.
სცენა იყო ისეთი დიდი და ჩვენ ისე ხმამაღლა გვიკრავდნენ ტაშს.... უეცრად
გამოაცხადეს ჩემი სახელი და მე გამოვედი წინ. იმის მაგივრად რომ აღფრთოვანება და
სასიამოვნო ღელვა მეგრძნო მე ჩემს თავს კითხვებით ვაწუხებდი: ხომ არაფერი
შემეშალა? სხვის მაგივრად გამოვედი? ჩემი გამოსვლა კარგი იყო? მე არ უნდა ვთქვა
არაფერი ცუდი, იქნებ ძალიან ნელ რეაგირებას ვუკეთებ ხალხის სიტყვებს?! ჩვენ გვიცნეს?
ჩვენი მომავალი იქნება ნათელი?
მახსოვს,
როგორ ვამშვიდებდი ჩემს თავს. მე ვიდექი
ჯგუფის წევრებთან ერთად და ვფიქრობდი: რა კარგია რომ ჩვენს ასე ბევრნი ვართ.
თუნდაც მე
იმ წუთას თავდაჯერებულკი ვიყვაი გულის სიღრმეში ყოველთვის მქონდა ვჭორჭმანობდი.
მაგრამ სიმღერები უნდა იმღეროს და ცეკვები უნდა იცეკვოს... როცა არ შემეძლო ჩემი
აზრების თავმოყრა, მივედნობოდო ხოლმე ჩემს კუნთების მახსოვრობას. საბედნიეროდ,
როდესაც მე ვუყურებ დებიუტის დროინდელ ვიდეობს არ ვჩანვარ იქ აღელვებული.
მაშინ
მე ბოლოს და ბოლოს მივხვდი რატომ გავდიოდით ჩვენ ას და ათას რეპეტიციას, იმისთვის
რომ ჩვენს სხეულს გაეთავისებინა პროგრამა. მაშინ ჩვენ არ გვქონდა უნარი ეს
ყველაფერი გაგვეთავისებინა, ჩემი სხეული იდგა, მაგრამ გული იყო სადღაც შორს და მხოლოდ და მხოლოდ მადლობა
ჩემს კუნთების მახსოვრობას რომ შემეძლო გამეძლო დარბაზის ხმაურისთვის და
პროჟექტორების შუქებისთვის.
მე არ შემიძლია
დავივიწყო ის წლები კორეაში , რადგანაც ჩემი სხეული ყოველ წუთში ამას მახსენებს.
ერთხელ მე დავურეკე დედას ვიდეო ჩატში, მაშინ მე ზუსტად იმ სტუდიაში ვიყავი,
სარდაფში, სხეული ახლოს მქონდა კამერასთან მიწეული, ისე რომ ჩანდა ოფლი როგორ
ეწვეთებოდა იატაკზე. მე ვთქვი: დედა, ძალიან მუყაითად ვშრომობდი, თუ მე ვერ
შევძლებ დებიუტირებას ნუ დამადანაშაულებ. მხოლოდ მოგვიანებით მივხვდი რატომ ვთქვი ასე. მე
ამოვთქვი ის გრძნობა რომელიც ღრმად იჯდა ჩემში, რომელსაც მე ჩემს თავს
ვუმალავდი. ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანა,
რომ ჩემმა შრომამ შედეგი გამოიღოს, იმის ნიშნად რომ მე ტყუილად არ დამიკარგავს დრო
ჩემი განვითრებისათვის, და მე მეშინოდა რომ ამდენი მცდელობის შემდეგ მე
დავკარგავდი რწმენას. იმ დროს მე მარტო ჩემი ძალის გამოყენება შემეძლო, რომ
გამომესწორებინა ყველაფერი რაც ჩემს გულს ღრღნიდა, რომ ყვლაფერი გადამეტანა ახალ დონეზე, რადგანაც
მე მაშინ არ ვიცოდი რატომ უნდა გამეძლო ყველაფერი ამისთვის.
მუყაით
შრომას ყოველთვის არ მივყავართ ჩვენ მიზნამდე, მაგრამ ყოველთვის გვაძლევს შედეგს.
არ არის მთავარი როგორი იქნება შედეგი, რადგან ის ყველა შემთხვევაში იქნება
განსხვავებული იმისაგან რაც მოყვება
უმოქმედობას. არავის არ შეუძლია ზუსტად განსაზღვროს თავისი მომავალი, მაგრამ ეს
გრძნობები ილექებიან ორგანიზმში შენ დგები
და სხეული განსაზღვრავს შენ როგორ ადგე და შემდეგ მომავალში განსაზღვრავს შენს
ცხოვრებისეულ პოზიციას.
ზოგჯერ მესმის რომ მე ვარ ნიჭიერი, მაგრამ
თვითონ ვთვლი რომ ასე არაა. თუმცა „ოცნება“ ძალიან უცნაური სიტყვაა. შენ იწყებ
მისით, მაგრამ შენ უნდა სრულყო იგი ცხოვრებაში, შესაძლებელია ეს სულაც არაა მთლად ოცნებაც,
რადგანაც მე ერთხელ მითრეს, რომ ოცნება ადამიანის გულის ანარეკლია. სცენაზე ვდგავარ - აი ასე ვაჩვენებ მე ხალხს
ჩემი გულის ანარეკლს. თუ ადამიანები უყურებენ ჩემს სხეულს და ხედავენ ჩემს გულს,
ზუსტად მაშინ ვფიქრობ რომ მე შემიძლია ავფრინდე, მე ხშირად ვხედავ დრაკონს რომელიც
მიცავს მე, ასე რომ მას ნამდვილად ავყავარ მე ზემოთ.
წიგნის სათაურია „დარწმუნებული პოზიცია“, რადგან
კონფუცი ამბობდა, „30-სა - მე ვდგავარ მყარად.“ მე მხედავენ ისე როგორც ჩემი სტუდიის
პატარა მენეჯერს - ამიტომ ასეც შეგიძლიათ დამახასიათოთ. მე მხოლოდ 24 წლის ვარ. აი
ამ დარწმუნებული პოზიციამდე დარჩენილი მაქვს ექვსი წელი და მერე დავფიქრდები ღირდა
კი ეს ყველაფერი ამად?
ბოლოს და ბოლოს მივხვდი ამ წიგნში მე წარსულს მივმართავ,
ვუყურებ იმ გზებს რა გზებზეც მე დავდიოდი, ეს მე მიმიყვანს განვითარებამდე,
სრულყოფილებამდე, მიმიყვანს ადგილამდე სადაც მე შემეძლება მყარად ვიდგე ჩემს 30
წლის ასაკში, ასე რომ ჩემო ძვირფასო მკითხველებო, გთხოვთ გამიგოთ რომ ეს ყველაფერი მოდის 24 წლის ბიჭის
აზროვნებიდან, რომელიც თავისი სიტყვების არჩევანში თავსუფალია. მე გავაკეთებ
ყველაფერს, რომ მივმართო წარსულს და შემდეგ გავეშურო წინ!
მჯერა, რომ მომავალში შემეძლება დავდგე
სხვადასხვა სცენაზე, ვიდგე იქ, ვიდგე მყარად და მჯეროდეს ჩემი გულის, ასე მე
შემიძლია ვაჩვენო სხვებს ჩემი თავი. გავახსენო ჩემი თავი და დავეხმარო სხვებს
წინსვლაში, მჯერა რომ მე ყოველთვის მემახსოვრება ეს მუყაითობის და მძიმედ მუშაობის
გრძნობა, რომელიც ჩემს სხეულზე აისახა, ამ ძალამ მე შემქმნა, ის რაც ვარ ეხლა, ადგილი
სადაც მე ვდგავარ ქმნის პეიზაჟს რომელსაც
მე ვხედავ, პასუხისმგებლობას, რომელსაც მე ჩემს თავზე ვიღებ: გამოსვლები, წარსული,
რითიც მე ვცხოვრობ.
მხოლოდ მორწმუნე გულს შეუძლია თავდაუზოგავად,
მიზანმიმართულად იმუშაოს უფრო მეტი!
